‘The sky is the limit’ zegt men en zo is het ook in Litouwen. Toch beweegt de muziek van The Skys zich binnen bepaalde grenzen. “Colours Of The Desert”, de tweede cd van de band, kent dan ook geen buitensporigheden. Dat had zomaar wel gekund. Aan de ene kant is daar hun Pink Floyd -achtige prog, aan de andere kant horen we misstapgevoelige stijlen als psychedelica en spacerock. Ook zit er een laagje neo-prog in het bandgeluid evenals donkere new age en classicrock. Binnen dit kader pakt de band behoorlijk uit, met andere woorden, het klinkt lekker enthousiast op de plaat. De band wordt in 1995 opgericht door zanger/gitarist Jonas Ciurlionis. Sindsdien is het een komen en gaan van muzikanten. Ciurlionis is nog het enige bandlid van weleer. Wel werkt hij al vele jaren samen met gitarist Alexandr Liutvinskij. Op “Colours Of The Desert” is The Skys een kwartet, dit door de aanvulling van toetseniste/zangeres Bozena Buinicka en bassist Justinas Tamasevicius. Het is een leuk stelletje Litouwers en toch hebben ze aan zichzelf blijkbaar niet genoeg. Een heel blik gastmuzikanten is namelijk opengetrokken, deels voor de noodzaak, deels om het album flink te pimpen. De band spint enorm garen bij het drumwerk dat Martin Beedle (Cutting Crew) aflevert. Wat een gedrevenheid legt deze man aan de dag. Als je de vonken van het dampende openingsnummer hoort afspatten (en dat is nergens anders), zou je zweren dat hij al jaren samenspeelt met bassist Tamasevicius. Het nummer profiteert natuurlijk ook geweldig van de gastrol die gitarist Dave Kilminster (Roger Waters band) er heeft. Hierdoor ziet het er naar uit dat The Skys op eigen kracht beduidend minder flitsend zou zijn. Herhaaldelijk luisteren logenstraft deze voorbarige gedachtegang echter helemaal. Dan valt pas op dat de composities uitstekend in elkaar zitten, dat de melodieėn sterk zijn, maar bovenal dat het allemaal erg aangenaam klinkt. De zang in z’n geheel klinkt vrij straight forward waardoor de band zich eigenlijk nergens verliest. Het is een vaste waarde waar de muziek z’n coherentie aan ontleent. De stem van Ciurlionis is prettig om naar te luisteren. Deze is niet groots, maar hij heeft dat rauwe randje waardoor ook bijvoorbeeld Bryan Josh van Mostly Autumn gewaardeerd wordt. Nu we het toch over Mostly Autumn hebben: The Skys ondersteunt zijn leadzang veelal ook met vrouwelijke koortjes en wie Anne Marie Helder meent te horen zingen heeft het juist, zij is ook van de partij. Je slaat trouwens echt geen modderfiguur als je de band een folkloze Mostly Autumn noemt. The Skys kan ook zo lekker ongecompliceerd klinken. Neem wat dat betreft Is This The Way en hoor de toegankelijkheid. Het middengedeelte van het album is het sterkst. Nummers als Waiting Alone met z’n Floydiaanse intro en When The Western Wind Blows waar de gitaarsolo wederom van Kilminster is, wil je gewoonweg graag horen als liefhebber van melodieuze prog. Tijdens het vervolg van het album komt het psychedelische steeds meer aan de oppervlakte en dat terwijl de prog geen millimeter heeft willen wijken. Het levert helaas wel een matig nummer als Calling Out Your Name op waar de combinatie classic rock/psychedelica nogal gekunsteld overkomt. Wat dat betreft werkt het vele herhalen van de titel ook niet echt bevorderlijk. The Pyramid daarentegen mag met zijn fijne orgelklanken en de geweldige gitaarsolo van Tony Spada (Halding Pattern) gerekend worden tot het meest smakelijke nummer van de plaat. Sommige bands vinden het leuk om een vreemd instrument te gebruiken, zo ook The Skys. Lethal Kiss bevat een tambura, een Indisch snaarinstrument dat doet denken aan een sitar. Behalve de basistonen zijn ook de boventonen te horen en dat klinkt mysterieus, zeker met de declamerende vrouwenstem. Het album sluit mooi af met What If, een akoestisch getint popliedje met saxofoonspel van Snake Davis (Eurythmics). Het nummer heeft een Roger Waters-achtige sfeer die zeer ‘eightees’ is en dat past als een handschoen. Het album toont onverbloemd aan dat The Skys valt in de categorie bands die op hun best zijn als ze dicht bij hun voorbeeld in de buurt blijven. Er is hier een hoop Pink Floyd en Roger Waters te horen dus dat zit wel goed. Nee, zo er is geen vuiltje aan de lucht. Dick van der Heijde