Het twaalf nummers tellende “Journey Through The Skies” kent een aantal opnieuw opgenomen versies van vroegere nummers. Het is het derde album van de Litouwse band The Skys en als je hun eerdere twee cassettes meerekent staat de teller zelfs op vijf. Het geeft maar aan dat deze Baltische groep met z’n Roger Waters-achtige neo-prog flink bezig is de wereld te veroveren. Het in 1995 opgerichte The Skys deed al optredens in Europa, de Verenigde Staten en Canada, om maar eens wat te noemen. Ook heeft de band in Nederland opgetreden. Dat was in 2008 tijdens Progfarm in Bakkeveen. Tevens mag men niet klagen als het gaat om internationale aandacht middels awards, airplay en recensies. Met z’n vorige album geeft de band aan een leuke subtopper te zijn. Het valt te hopen dat de band met “Journey Through The Skies” het verdiende zetje in de rug krijgt en een paar sporten klimt op de prog-ladder.
Zo’n vogelkooi als het in het begin was bij de band, zo stabiel is de bezetting momenteel. Al jaren heeft zanger/ gitarist Jonas Ciurlionis dezelfde bandleden om zich heen. Hij mag in z’n handjes knijpen met de aanwezigheid van zangeres/ toetseniste Bozena Buinicka. Door haar toedoen op de klavieren komen niet alleen de verrichtingen van Ciurlionis als gitarist en zanger optimaal uit de verf, ook hebben de composities meer momenten met zeggingskracht. Neem bijvoorbeeld de lekkere Moog solo in opener One Saturday Of The Spring of neem de orgelklanken in het vlotte This Is What You’ve Got. Buinicka komt vaak met sfeervolle synth-klanken en er is eveneens wat piano te horen. Ook de afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen is buitengewoon gewenst met een Mostly Autumn-achtig effect tot gevolg. Het album luistert lekker weg. Ciurlionis heeft een mooie diepe stem, Buinicka klinkt helder en de oeh-aah koortjes zijn behoorlijk Pink Floyd. Een andere sterke troef is bassist Justinas Tamasevičius die net niet op de achtergrond staat van het geheel, maar ook niet echt een prominente plaats inneemt. Hij is goed bezig. Zijn spel is vrij eenvoudig, maar dat is juist zo fraai. Verder bestaat de band nog uit gitarist Aleksandr Liutvinskij en drummer Ilja Molodcov.
Zo, en dan is het nu gedaan met al die moeilijke namen. The Skys maakt ook op dit album gebruik van een aantal gastmuzikanten, al zijn het er hier maar een paar. Niemand minder dan Snowy White levert met z’n fluwelen gitaar-touch een bijdrage in twee nummers. Luister even naarShould Stop Now en het afsluitende Love Of Life. In beide nummers horen we trouwens ook de sax van Robert Townsend (Steve Hackett band) en reken maar dat je daarmee de hoogtepunten van het album te pakken hebt.
“Journey Trough The Skies” gaat niet bepaald overtuigend van start. In tien minuten komen er vier nummers voorbij. Kijk dan ook niet op van een jammerlijke fade out of van een onafgemaakt idee. Eigenlijk is het psychedelische The Ancient Indian’s Song pas het eerste nummer met echt body. Ondertussen klinkt de gitaar als een sitar en doet de basgitaar voortreffelijk z’n aan Pink Floyd refererende ding. Steeds meer krijg je het besef dat The Skys een lekker bandgeluid heeft. Laat het aanstekelijke Dreams niet aan je aandacht ontsnappen. Dit van Dire Straits-achtig gitaarspel voorziene nummer heeft een hemelbestormersmentaliteit die er goed uitkomt en dat is fijn. Dit album is wel iets minder uitbundig dan zijn voorganger al zou je dat niet zeggen als je de metalriffs van het bijna geheel instrumentale Broken Sounds Of Truth hoort. Op de een of andere manier doet dit nummer me trouwens aan Arena denken. Voor het goede gevoel van de plaat is Is This The Way, een leuk nummer van voorganger “Colours Of The Desert”, naar hier overgekomen. We horen wederom het fantastische drumwerk van Martin Beedle en de gloedvolle achtergrondzang van Anne Marie Helder. Slimme zet. Wat verder nog vermeld moet worden is het feit dat Love Of Live een heerlijke toetsensolo heeft en dat brengt me gelijk bij het eindoordeel van deze cd.
The Skys is een band die grossiert in smakelijkheden. Wat dat betreft ligt “Journey Through The Skies” helemaal in deze lijn. Qua composities en cohesie blijft het allemaal een beetje achter. Nu is het ook weer niet zo dat de band drastisch daalt op de ladder, maar het handhaven van z’n positie is ook al iets moois.
Dick van der Heijde